(bkz: yarıda bırakılan kitaplar)

askerdeyken tertiplerden biri sanki sır paylaşır gibi kulağıma fısıldadı, dolabında silmarillion varmış, istersem verebilirmiş okumam için. o ney, silmaril kim şeklinde sorularla meseleyi idrak ettikten sonra, iyi dedim getir bakalım, zaten geceleri canımız sıkılıyor. getirdi, teslim ederken kitabı üç kere öpüp başının üstüne koydu, aman başına bir iş gelmesin, diye tembihleyerek verdi. alla alla dedim, bu nasıl iştir, böylesi bir huşuyu hakedecek nasıl bir kitaptır bu? gayet ciddiyetle tane tane okumaya giriştim. sanıyorum bilinmeyen bir zamandaki kudretli bir güçten veya kudretli bir varlıktan bahsediyordu; ki, sonra o varlıktan şunlar doğmuş, bunlar üremiş... sanıyorum diyorum çünkü okuyabildiğim 30-40 sayfadan herhangi bir detay hatırlamam mümkün değil. ki o 30-40 sayfayı okumak için 1 hafta uğraştım. en başta hatayı kendimde aradım, bir daha uğraştım, ama olmadı. kitabı arkadaşa iade ederken usturuplu şekilde kitap hakkındaki duygu ve düşüncelerimi kendisine aktardım. anlaşıldı, dedi. dünya ikiye ayrılır muhabbeti yaptı, silmarillion okuyabilenler ve okuyamayanlar. bir daha açmadık konuyu. ben de terhis olduktan sonra bir daha aramadım o arkadaşı.

belki gerçekten biz garibanların anlayamadığı bir büyüsü vardır kitabın ama ne olursa olsun devreleri yakmaya değecek daha anlamlı şeyler olduğunu düşünüyorum etrafta.